Menu główne
Choroby grzybicze czerwiu
Spośród grzybów pasożytn iczych groźne są pleśniaki, które rozwijają się łatwo na terenach wilgotnych zacienionych. Z zarodników na organizmie żywiciela – larwy lub pszczoły dorosłej – rozwija się grzybnia i przenika swoimi nitkami ciało żywiciela, aż do jego uśmiercenia. Zarodniki są dość trwałe, mogą utrzymać żywotność nawet przez kilkanaście lat. Rozróżniamy grzybice wapienną (otorbielakową) i kamienną (kropidlakową).
Grzybica wapienna atakuje tylko larwy, i to starsze, a szczególnie larwy trutni, głównie w środku lata. Wywołują ja zarodniki grzyba otorbielaka, dość odpornego na środki odkażające. Larwy są przy ataku tej choroby przykryte warstwą białej pleśni. Zakażeniu ulegają też miód i pierzga. Zarodniki łatwo przenoszą się na sąsiednie plastry, a ”dzięki ” pszczelarzowi często i do innych uli. Larwa zamarła przyjmuje kształt grudki kredy, robi wrażenie jakby wypełniona była wapnem. Z czasem zawartość komórki szarzeje i w końcu przyjmuje barwę prawie czarną. Małe mumie pszczół często wyrzucane są przez pszczoły poza ul. Zwalczanie jest raczej łatwe. Plastry zakażone trzeba oczywiście usunąć z ula, matkę zamknąć w klateczce, gniazdo ścieśnić, ocieplić i pszczoły dokarmić. W ciężkich przypadkach trzeba matkę wymienić, pszczoły przesiedlić i sprzęt odkazić, a plastry przetopić. Odkażenie przeprowadzić ługiem sodowym, a najlepiej ramki i wnętrze ula opalić lampą.
Zestaw stosowanych preparatów w lecznictwie jest następujący:
kwas octowy 8% rozpuszczony w wodzie w stosunku 1:20, do oprysków pszczół kilkakrotnie co 4-
kwas sorbowy w dawce 1,0-
kwas mrówkowy 85% w dawce 40 ml na 1 rodzinę w formie płytek nasączonych (parowanie),
kwas cytrynowy 3 mg na 1 l wody do oprysków rodzin co 4-
amfoteracyna B (antybiotyk) 0,5 g na 1 l syropu (preparat bardzo drogi).
W przygotowaniu są 2 nowe preparaty w Biowecie w Puławach, na bazie clotimazolu.
Grzybica kamienna należy do chorób odzwierzęcych, a więc przenoszących się ze zwierząt na ludzi. Grzyb ten nazywa się kropidlak żółty, a jego zarodniki są wyjątkowo napastliwe i zjadliwe. Jego jady działają na organizm żywiciela zabójczo. Nie ma większych wymagań co do podłoża i dlatego występuje w glebie, wodzie, oborniku, na roślinach, zwierzętach. Do ula najczęściej trafia z pyłkiem lub nektarem. Wilgoć w gnieździe i spadek temperatury sprzyjają rozwojowi tego grzyba u rodzin słabych. Zakażenie pszczół odbywa się przez przewód pokarmowy lub przez drogi oddechowe. Odporność na środki dezynfekujące jest bardzo słaba. Wiosna jest okresem rozwoju tej grzybicy w ulach. Atakuje larwy i pszczoły dorosłe każdego wieku. Larwy zakażone giną bardzo szybko i przyjmują barwę szarą. Z biegiem dni larwy martwe brązowieją i dalej ciemnieją, aż do barwy czarnej. Suchy czerw martwy łatwo wyrzucić z komórek. Dorosłe pszczoły zarażają się grzybicą zjadając zaatakowaną zarodnikami pierzgę, przeważnie pod koniec zimy. Zwalczanie grzybicy polega na usuwaniu plastrów zakażonych i przetapianiu ich, na usunięcie wilgoci z ula i wzmacnianiu siły rojów. Przy silnym wystąpieniu grzybicy zaleca się pszczoły zasiarkować, a ocieplające części ula i ramki spalić. Reszta powinna być odkażona.